Atlas 10 Şubat 2015 tarihinde gözlerini dünyaya açtı.Biz Antalya'da yaşadığımız için akrabalarımız burda yok o nedenle Atlas'ı birine bırakıpta bir yerlere gidemiyoruz.Bundan tabi ki şikayetçi değilim yanlış anlaşılmasın 😊.
Şu sıralarda anneanne ve dedemizin yanında İzmirdeyiz fakat yine aklımın ucundan geçmedi Atlas'ı anneannesine bırakıp bir yerlere gitmek.
Bu gün dayımın kızına arkadaşları gelicekti beni de çağırdı ama şimdi Atlas ile kalabalıkta zor olur diye gitmek istemedim.Tabi annem 'sen git ben Atlas'a bakarım' diye tutturdu.Ne kadar gönlüm elvermese de ısrarlara dayanamadım ve biraz da bakalım Atlas nasıl tepki verecek diye merak ettiğim için Atlas'ı uyutup gittim.
Ama öyle birşey ki insan bir boşluğa düşüyor ve kendini suçlu hissediyor.Bütün gün ne yaptı acaba?,beni aradı mı?,ağladı mı? diye düşünmekten kendimi alamadım.
Ama kendimi boşu boşuna sıkmışım oğlum gayet hayatından memnunmuş bütün gün oyun oynamışlar.Bundan şu sonuca varıyoruz bir süre sonra çalışma hayatına geri dönebilirim😉.
Çocuğum yok ama dışarıdan izlediğim kadarıyla çocuklardan çok anneler bu endişeyi yaşıyorlar. Oysa ki onlar çoğu zaman durumdan hiç de şikayetçi değiller ;)
YanıtlaSilAynen bizler daha çok tedirgin oluyoruz.Onlar hallerinden pek memnunlar birde anneanne ,babaanne yanındalarsa deymeyin keyiflerune ☺
YanıtlaSilAnaneler bu iş için biçilmiş kaftan arkadaşım :) ilkinde ben de çok rahatsız olmuştum. Günün sonunda oğluma kavuşunca hemen sarılmıştım. Ama o oralı değildi :( ben de daha sonralarında daha rahat hissettim. Antalya'da da böyle bir imkan bulabilmen dileğiyle :) ben bulamadım :(
YanıtlaSilİnsallah ikimizde buluruz arkadaşım
YanıtlaSilBlog keşif etkinliğinden geldim ve bir şirinle karşılaştım.
YanıtlaSilTakipteyim, bende beklerim. Sevgilerle:)
http://guzelliksenfonileri.blogspot.com.tr
Hoşgeldin.Bende takip ediyorum hemen
Sil